Δεν είναι μύθος ότι υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο. Είναι μύθος και προσβλητικό για τους αληθινούς νεκρούς πολίτες στους γύρω δρόμους και σε άλλα μέρη της Αθήνας οι δήθεν εκατόμβες νεκρών μέσα στον χώρο, τους οποίους θέρισαν τα πολυβόλα ή έλιωσε το άρμα ρίχνοντας την πύλη, και άλλα τέρατα.
Η Πέπη Ρηγοπούλου τραυματίστηκε σοβαρά στα πόδια από τη βίαιη πτώση της σιδερένιας πύλης, αλλά οι δολοφονημένοι πολίτες χτυπήθηκαν όλοι εκτός, χωρίς αυτό να καθιστά τη σφαγή ψεύδος. Κατά την εκκένωση, οι αλεξιπτωτιστές, που σχημάτισαν διάδρομο, βοήθησαν τους φοιτητές και παραλίγο να υπάρξει θερμό επεισόδιο με αστυνομικούς, οι οποίοι δόλια παραβίαζαν τη συμφωνία χτυπώντας τους. Το έκαναν αργότερα και παρακάτω, μακριά από τα βλέμματα των λοκατζήδων.
Η Πέπη Ρηγοπούλου τραυματίστηκε σοβαρά στα πόδια από τη βίαιη πτώση της σιδερένιας πύλης, αλλά οι δολοφονημένοι πολίτες χτυπήθηκαν όλοι εκτός, χωρίς αυτό να καθιστά τη σφαγή ψεύδος. Κατά την εκκένωση, οι αλεξιπτωτιστές, που σχημάτισαν διάδρομο, βοήθησαν τους φοιτητές και παραλίγο να υπάρξει θερμό επεισόδιο με αστυνομικούς, οι οποίοι δόλια παραβίαζαν τη συμφωνία χτυπώντας τους. Το έκαναν αργότερα και παρακάτω, μακριά από τα βλέμματα των λοκατζήδων.
Οι υπαρκτοί δολοφονημένοι πολίτες έξω από το Πολυτεχνείο, όπως ο Διομήδης Κομνηνός, και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας, δεν χρειάζονταν τους εκατοντάδες ανύπαρκτους εντός του χώρου για να τους τιμήσουμε.
Αυτό που έγινε στα πέριξ ήταν σφαγή αθώων και άοπλων πολιτών, γιατί και 10, 20 ή 30 είναι σφαγή στην Ελλάδα. Δεν είμαστε Τουρκία, όπου και 500 πολίτες να χάσουν τη ζωή τους δεν τρέχει «κάστανο» για την κυβερνώσα συμμορία.
Είναι μύθος ότι αυτές οι υπαρκτές δολοφονίες πολιτών και οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, τους πρωταγωνιστές των οποίων το ΚΚΕ, στο περίφημο φύλλο της Πανσπουδαστικής εκείνων των ημερών, κατήγγειλε συκοφαντικά ως προβοκάτορες, έριξαν τη χούντα.
Η αλήθεια είναι ότι οι κινητοποιήσεις έγιναν κόντρα στις κομματικές ηγεσίες. Η αλήθεια είναι ότι, αν γραφτεί ποιοι συνομιλούσαν τόσο με τον Παπαδόπουλο όσο και μετά με τον Ιωαννίδη, θα κλείσουν πολλά «προοδευτικά» σπίτια.
Η φιλοχουντική συνωμοσιολογική προπαγάνδα, από την άλλη, διαδίδει μπούρδες για ελεύθερους σκοπευτές της CIA, για Ισραηλινούς κομάντος και άλλα «φίδια» για αναγνώστες του Λιακόπουλου. Είχαμε αρκετούς αδίστακτους που πυροβολούσαν άοπλους πολίτες και δεν χρειαζόταν να γίνει εισαγωγή απέξω. Έλληνες δολοφόνησαν τους Έλληνες πολίτες και όχι πράκτορες ή εξωγήινοι.
Η αλήθεια είναι ότι οι σκληροί Απριλιανοί υπό τον Ιωαννίδη χρησιμοποίησαν την εξέγερση ως πρόσχημα για την ανατροπή του Παπαδόπουλου και τους βόλευαν το αίμα και οι διαδηλώσεις, ώστε στις 25 Νοεμβρίου να τον ρίξουν με το δεύτερο πραξικόπημα. Επομένως, όχι μόνο το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη δικτατορία, αλλά το ακολούθησε μία ακόμα πιο σκληρή, με αχυράνθρωπο τον «πρωθυπουργό» Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο και αληθινό ηγέτη τον Δ. Ιωαννίδη.
Μάλιστα, σε λίγους μήνες, ήρθε η πτώση της δεύτερης και σκληρότερης δικτατορίας, από την προδοσία της Κύπρου. Όταν, στις 15 Ιουλίου, ο Ιωαννίδης άνοιγε την Κερκόπορτα στον «Αττίλα», στην Αθήνα δεν κουνιόταν αντιστασιακό φύλλο.
Η δικτατορία δεν έπεσε από τη Δαμανάκη, τον Χρύσανθο και τα άλλα παιδιά, όσο καλές προθέσεις κι αν είχαν. Απλώς, με αφορμή το Πολυτεχνείο, ο Ιωαννίδης έκανε βίαιη σκάντζα βάρδια με τον «μικρό Νάσερ» -τρομάρα του-, τον Παπαδόπουλο. Τη δικτατορική «junta» (ισπανιστί: στρατιωτικό συμβούλιο) την έριξαν οι χιλιάδες νεκροί και οι τραυματίες της Κύπρου, οι αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες, το ότι τα καθάρματα εκείνα άνοιξαν την πόρτα στους Τούρκους και ύστερα εγκατέλειψαν τους πολεμιστές, αφού το 1967 ο άλλος επίορκος, ο Παπαδόπουλος, είχε απογυμνώσει αμυντικά το νησί με την απόσυρση της μεραρχίας. Ο μη τυφεκισμός αμφοτέρων ατίμασε τις Ένοπλες Δυνάμεις και μόνο ο χρόνος αποκατέστησε γρήγορα την πίστη του λαού στο υπερκομματικό τέκνο του, με βάση και τον γενναίο αγώνα των στελεχών στις μάχες κατά του «Αττίλα».
Για τη στάση της Ελλάδας στον δεύτερο «Αττίλα» υπάρχουν ευθύνες και στη μεταπολιτευτική κυβέρνηση, που διαδέχθηκε τους επίορκους ολετήρες της Κύπρου, αλλά αυτό θέλει ολόκληρο άρθρο.
Είναι επίσης αληθής η σταδιακή επέλαση της Αριστεράς στα πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ, στις τέχνες, οπουδήποτε διαμορφώνονται δημόσιος λόγος και συνείδηση, όπου πάνω σε μύθους ή στους υπαρκτούς αγώνες ολίγων, όπως ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ήρθαν και «κόλλησαν» άκαπνοι ή και επίδοξοι συνεργάτες της δικτατορίας.
Είναι αληθές ότι οι ανώνυμοι παρόντες στα γεγονότα της εξέγερσης, που έφαγαν ξύλο, τραυματίστηκαν ή είδαν με τα μάτια τους να δολοφονούνται αθώοι πολίτες στους γύρω δρόμους, δεν καπηλεύτηκαν τον αγώνα και την παρουσία τους. Είναι, όμως, επίσης αληθές ότι αρκετοί από τους πρωταγωνιστές όχι μόνο το καπηλεύτηκαν, αλλά πήγαν εκατό φορές στο «ταμείο» με την ίδια «επιταγή» και στελέχωσαν τους μηχανισμούς παρακμής και λεηλασίας της χώρας, καθιστώντας σε πολύ κόσμο την έννοια «γενιά του Πολυτεχνείου» ως κακόφημη.
Η ιστορική μνήμη δεν μπορεί να στηρίζεται σε ψεύδη. Η τιμή πρέπει να αποδίδεται στα αληθή γεγονότα, στους αληθινούς νεκρούς.
Το ψεύδος ότι «το Πολυτεχνείο έριξε τη χούντα» δεν είναι απλά μια προπαγανδιστική μυθοπλασία - είναι ύβρις απέναντι στον κυπριακό Ελληνισμό, στους αγνοουμένους, είναι σαν να φτύνουν στο αίμα των χιλιάδων νεκρών μαχητών και γυναικόπαιδων, πάνω στα μνήματα των εκτελεσθέντων αιχμαλώτων, των σφαγιασμένων γερόντων, είναι προσβολή στις ψυχές των ομαδικά βιασμένων γυναικών της μικρής Ελλάδας του Νότου, στη θυσία του Κατσάνη, του Κουρούπη, του Τάσου Μάρκου, του Σταυριανάκου, του Τσαμκιράνη και τόσων άλλων αγωνιστών της πατρίδας και της ελευθερίας. Κάθε πράγμα και καθένας στη θέση του, με βάση την αλήθεια. Η δε φασιστοειδής υστερία των υβριστικών αντιδράσεων σε όποιον ψελλίζει αυτή την αλήθεια δείχνει απλά τι καπνό φουμάρουν οι καριερίστες των μύθων και οι «χρήσιμοι ηλίθιοί» τους…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου